Deze week is het de Week van het Leven, een week waarin we stilstaan bij het ongeboren leven. Maar een week waarin we zeker niet stil willen zijn.
In 2023 zijn er meer dan 30.000 abortussen uitgevoerd, alleen al in Nederland. Een nieuwe generatie die geroofd is door de vijand. Dit is een tijd om daarin op te staan, om leven te spreken over het ongeboren leven.
Ongeveer 6 jaar geleden, na een moeilijke tijd, ging het net een paar maanden weer wat beter met me. Ik was thuis komen te zitten met een depressie en burn-out en begon het leven langzaamaan weer op te pakken. Tot ik erachter kwam dat ik in verwachting was — mijn wereld stortte opnieuw in. De vader van mijn kindje liet me meteen weten niets meer met mij of het kindje te maken te willen hebben. Ik kon een afspraak maken bij een abortuskliniek, anders zou hij vertrekken. Ik wist meteen dat abortus voor mij geen optie was, dus diezelfde avond vertrok hij.
Een aantal weken later kwam hij terug om mij over te halen, maar ik bleef bij mijn besluit. Hoe ik voor dit kindje zou zorgen wist ik nog niet, maar dat ik het zou doen, stond vast.
Die zondag erop, de eerste keer weer in de kerk, voelde ik Gods aanwezigheid meteen. Ik werd diep aangeraakt door Zijn liefde voor mij. Het voelde alsof ik stevig werd vastgehouden en dat God me liet weten dat het goed zou komen. God heeft mij nooit verlaten. Ik was weggelopen en dit moment voelde als thuiskomen. De weken erna vertelde ik mijn omgeving dat ik in verwachting was. Verschillende reacties volgden, en ik kreeg vaak te horen dat abortus voor mij en het kind de beste ‘oplossing’ was. De meeste mensen verdwenen dan ook langzaam uit mijn leven.
Op mijn werk kreeg ik vrij snel te horen dat mijn contract niet verlengd zou worden. De studio waarin ik woonde moest ik verlaten en mijn enige vervoersmiddel was een fiets. Dit was inderdaad geen ideale situatie om een kindje te krijgen, maar ik wist dat het goed zou komen, dat God zou voorzien en dat Hij alles ten goede zou keren. Negen maanden lang was mijn gebed een stabiele, veilige en gezonde situatie voor mijn dochter en mij, met lieve mensen om ons heen. Een vriendin bood aan om haar zolder om te bouwen, zodat we daar tijdelijk konden wonen. Ook mijn werk, waar mijn contract niet verlengd zou worden, liet weten dat ze nog een aantal extra maanden door zouden betalen, en ik kon mijn eerste autootje kopen.
Dit gaf me zoveel rust, waardoor ik me eindelijk kon focussen op mijn zwangerschap en de paniekaanvallen. Nog voor mijn dochter geboren werd, was ik van depressie en paniekaanvallen af. En de dag waarop ik uitgerekend was, kreeg ik de sleutel van ons huisje — een nieuwe plek, een nieuw begin.
Ik kijk terug op een hele bijzondere tijd en heb geen moment spijt gehad. Ik ben God zo ontzettend dankbaar voor wat Hij in ons leven heeft gedaan en nog steeds doet. We hebben geen dag tekort gehad; Hij heeft voorzien in alles wat we nodig hadden. Een eigen plekje, een auto, een superleuke baan en fijne, lieve mensen om ons heen.
Maar het allerbelangrijkste: rust en veiligheid, en een prachtige, gezonde dochter. Mijn dochter is een enorme zegen. In Psalm 127:3 staat: Kinderen zijn een geschenk van de HEER, de vrucht van de schoot is een beloning van God. Hierdoor weet ik dat de keuze die ik ruim zes jaar geleden maakte de beste keuze is geweest. Zo kostbaar, zo waardevol, en zo geliefd!
Misschien lees je dit en zit je zelf in een soortgelijke situatie. Dan wil ik je bemoedigen: je omstandigheden lijken misschien niet goed genoeg om een kindje groot te brengen, maar je omstandigheden zeggen niet alles en zijn maar tijdelijk. Er groeit leven in jou en dit leven is zo ontzettend kostbaar.
Weet dat je het niet alleen hoeft te doen. Klik hier om contact met ons op te nemen.
Door G. Winter, 14 november 2024